On the road to Vienna
Het zat vanmorgen niet mee om in Wenen te geraken.
We dachten vroeg genoeg van huis te zijn gegaan maar hebben er i.v.m. files (om 06.15 uur) ruim een uur over gedaan om op Schiphol te geraken.
Op de parking in Aalsmeer hebben we ruim een half uur op de shuttlebus moeten wachten, en toen die eindelijk was gearriveerd en 100 meter had gereden bleek er een defect te zijn en moesten we overstappen op een andere inderhaast opgetrommelde vervangende bus.
En zo arriveerden we veel later dan gepland bij de incheckbalie.
Nadat we een medewerkster hadden aangesproken werden we naar de priority counter verwezen en waren we zonder wachten ingecheckt.
De vlucht vertrok een half uur te laat maar kwam toch op schema tijd aan in Wenen.
De koffer hadden we snel in ons bezit en konden we op zoek naar de huurauto.
Na lang zoeken vonden we de meet & greet plek, maar er was niemand die ons welkom heette, dus maar eens gebeld met de vestiging. We kregen te horen dat we op de goede plek waren aangeland en dat we een whats app zouden ontvangen met verdere instucties.
Daar hebben we een half uur op gewacht, er arriveerde een shuttlebus die ons vele kilometers verderop bij een gebouw dropte waar we dan eindelijk, na vele plichtplegingen, de auto in ontvangst konden nemen.
Op naar onze eerste bestemming: Café Landtmann.
Café Landtmann is sinds 1873 een Weens instituut. Burgtheater, bondskanselarij, raadhuis, universiteit: de exclusieve omgeving is een belofte. En zo liep de Who is who hier de deur steeds plat. Siegmund Freud was stamgast en ook Thomas Mann, Gary Cooper en Marlene Dietrich lieten zich de koffie hier smaken. En niet zomaar een koffie. Hier worden vijf uitstekende brandingen op drie verschillende manieren verwerkt voor het repertoire van de Weense koffiewereld. Tot op de dag van vandaag genieten acteurs en politici hier samen met kunstenaars, zakenmensen, reizigers en studenten.
Wij hebben er "wat fris" gedronken en respectievelijk een Mozart Torte en een Esterhazy taartje genuttigd.
En....we hebben van de zon kunnen genieten.
Nu liggen we uitgeteld op bed in een modern hotel, we hebben een ruime kamer die van alle gemakken is voorzien.
We hebben onszelf beloofd dat we naar het songfestival gaan kijken, maar of we het einde halen.....?
Thuisreis
We zijn weer thuis.
Eigenlijk hadden we er nog een paar dagen aan vast willen plakken in Frankrijk.
Maar omdat we tickets hadden voor de voorstelling van Michael Verenkamp and the Legends "moesten" we vrijdagavond in Den Haag zijn. Bovendien zouden we maandag a.s. naar Berlijn vertrekken voor een verblijf van enkele dagen.
Dat tripje naar Berlijn is ons door de neus geboord door de nieuwe coronamaatregelen.
En dus vertrokken we woensdagochtend vanuit Sainte Maxime waar het weer al redelijk instabiel was. Later zouden we via de tv vernemen dat er een noodweer was losgebarsten met zware stormen en overstroming van de rivier de Var.
Woensdag hebben we overnacht in Prissé, in een klein kasteel waar we een prachtige ruime en rustige kamer hadden. Voor we daar incheckten hebben we in het nabij gelegen Macon een mooie toeristische route gelopen.
Donderdag toen we vertrokken voor de volgende etappe naar Nancy regende het en het is die dag niet meer opgehouden, we hebben de hele dag naar zwiepende ruitenwissers zitten kijken.
In Nancy kostte het enige moeite een parking te vinden bij het Musée de beaux arts, na wat omrijden lukte het dan toch en moesten we een klein stukje door de regen lopen om in het museum te geraken.
Dat is alleszins de moeite waard geweest, we hebben een mooie collectie schilderijen van veelal Nederlandse en Vlaamse meesters uit de 16de en 17de eeuw kunnen zien.
Ook het laatste stuk van ca. 500 kilometer naar huis was niet om vrolijk van te worden, de hele dag heeft het geregend en in Brussel en Antwerpen waren natuurlijk de gebruikelijke verstoppingen.
We waren op tijd thuis om nog even te rusten voor we naar theater Dakota in Den haag togen om getuige te zijn van een optreden van The Legends.
Enige tijd geleden hadden we een kort voorproefje gehad van de voorstelling, nu werd de volledige show uitgevoerd, en het was genieten !
Stranden en Frejus
In de buurt van Saint Aygulf vonden we in een baai het strand geheten:" Plage de grand boucherel" Hier moesten we via een rotspartij klimmen en klauteren om op het bijna verlaten strand te komen.
Ook in Ramatuelle werd een plek aangeraden waar gesnorkeld en gedoken kan worden : "Plage de L`escalet".
Ook deze plek was te bereiken via een rotstrap, een prachtige plek, beschut tegen de wind. Hier konden we eenvoudig het glasheldere water in wandelen.
Maar we hebben meer gedaan dan aan het strand of in de zee liggen, we zijn b.v. naar Frejus geweest en hebben door het Romeinse amfitheater gelopen. Ook zijn we naar de kathedraal geweest en naar de Pagode Hong Hien. Deze pagode is een Boedistisch monument ter nagedachtenis aan de Vietnamezen die in de eerste Indochinese oorlog aan de zijde van de Fransen streden. Het bataljon was gevestigd in Frejus.
Een van de bekendste bezienswaardigheden in deze streek is de abdij in Le Thoronet. Twee jaar geleden wilden we die gaan bezoeken, het heeft veel moeite gekost om de abdij te vinden omdat hij ca. 5 kilometer buiten de stad ligt. Toen we er dan eindelijk toch aankwamen werd ons de toegang geweigerd omdat Paul Verhoeven er een film aan het opnemen was. Vorig jaar jaar hebben we de abdij wel uitgebreid kunnen bekijken, het concert dat rond die tijd zou plaatsvinden konden we helaas niet bijwonen.
Dit jaar was dat anders, in Frejus zagen we een aankondiging van een optreden van "Les voix des Animées". Een a capella koor dat liturgische liederen ten gehore bracht, mede door de sfeer en de geweldige akoestiek in de abdij was het een uitvoering om nooit te vergeten.
Cote d`Azur
Strand
Sainte Maxime
We waren gisteren nog maar net onderweg van Soyons naar Sainte Maxime toen we door een hevige regenbui werden getroffen. Het was gelukkig heel rustig op de weg zodat we er niet teveel last van hebben ondervonden. Omdat we een extra stop hadden ingelast in Les Baux de Provence moesten we 48 kilometer omrijden om daar te geraken. Het laatste gedeelte reden we over bergachtige en bochtige wegen.
Maar desondanks waren we ruim op tijd in het dorpje. We schrokken toen we het dorpje binnen reden, het was ondanks het vroege uur en het slechte weer ontzettend druk, alle parkeerplaatsen waren bezet en voor het pand waar we naar binnen wilden stond een enorme rij wachtenden.
Waarvoor we hier waren gekomen was iets dat was aangekondigd als een lichtshow met als titel :
"Dali, het eindeloze raadsel " en "Gaudi, architect van de verbeelding"
We hadden al tickets bij ons dus de rij wachtenden was geen beletsel, we konden de immense ruimte betreden en waren verbijsterd over wat we zagen en hoorden.
We hadden verwacht in een museumzaal terecht te komen met misschien 10 à 20 bezoekers en hier en daar een beeldscherm of filmdoek. Maar dit was van een heel andere orde, we kwamen in een ruimte waar vroeger kalkzandsteen werd gewonnen. Op alle muren, plafonds en enorme pilaren werden beelden geprojecteerd, soms werden overal dezelfde beelden getoond, daarna was er op verschillende plekken weer een verschillende video te zien. Een en ander werd begeleid door muziek van o.a. Pink Floyd. Een geweldige ervaring ! Ik sluit een filmpje van Youtube in zodat u er een beeld bij kunt krijgen. Ik heb ook een stukje video opgenomen maar dat wil ik niet onbewerkt laten zien, dat komt me waarschijnlijk op hevige kritiek van Paul Vogelsang te staan.
Hier is een impressie over Dali te zien.
Hier van Gaudi.Na het verlaten van de steengroeve bleek het weer Frans nazomer weer te zijn, dus konden we het laatste stuk naar Sainte Maxime zonder zwiepende ruitenwissers voor ons naar de eindbestemming rijden.Ons eerste bezoek was de Tourist Information, we komen daar elk jaar op de eerste dag van ons verblijf en laten ons voorlichten over de diverse activiteiten in de stad en de omgeving. Daarna konden we direct naar de plaatselijke kerk waar een concert werd gegeven met muziek van Paganini en Schubert.Het kwartet had de ongebruikelijke samenstelling : fluit, gitaar, cello en viool. Het was erg druk , bijna iedereen was voorzien van een mondkapje, maar van een meter regel was geen sprake. Omdat er steeds meer mensen voor, achter en opzij bij ons kwamen zitten hebben we ons verplaatst naar de zijbeuk, weliswaar konden we minder van de uitvoerenden zien maar hebben we toch van het concert kunnen genieten.
Ingrid en Robert
Frankrijk
Hoewel het gebied waar we heengaan is uitgeroepen tot risicogebied besloten we toch de reservering niet te annuleren en zijn we afgereisd naar Zuid Frankrijk. De besmettingen in de regio Haaglanden lopen ook in een razend tempo op, het is dus maar de vraag waar we veiliger zijn, in Zuid Frankrijk of in de regio Haaglanden. Wij denken dat we ons beter in Frankrijk kunnen bevinden. Hier draagt iedereen een mondkapje, of het nu in een winkel een kerk, het openbaar vervoer of op straat is, we hebben nog niemand gezien zonder dit beschermingsmiddel.
We zijn gisteren vertrokken richting Soyons, een plaatsje niet te ver van Valance dat aan de route du soleil ligt.
We hebben flink kunnen door rijden en waren tegen 2 uur bij de tunnel die ons in Lyon onder de Rhône door voert.Juist op dat moment ging er een rood lampje branden op het paneel op het dashboard, en rode lampjes zijn nooit goed, dat is bekend. We kwamen er al snel achter dat het oplichten van het lampje betekende dat de bandenspanning van een van de banden te laag was.Omdat er toch geen ruimte was om te stoppen voor de tunnel besloten we in een lager tempo dan voorheen de tunnel in te rijden. Na de tunnel zijn we bij het eerste tankstation gestopt om de spanning te controleren. De achterbanden Bleken in orde te zijn maar bij het testen van de voorbanden gaf het apparaat in het geheel geen spanning aan. Vreemde zaak, de banden zagen er niet uit dat er veel lucht uitgelopen was, dus besloten we in een rustig tempo de laatste ruim 100 kilometer af te leggen. Bij een volgend tankstation hebben we de spanning nog een keer gecheckt en toen kon er wel een beetje lucht bijgepompt worden, maar dat irritante lampje bleef branden.
Toen we vlakbij ons beoogde einddoel van de dag van de weg afdraaiden zagen we een Renault dealer die nog geopend was. De man die ons hielp had binnen de kortste keren de druk gecontroleerd en geconstateerd dat alles in orde was. Het lampje kon gereset worden en we konden het pand opgelucht verlaten. Wel kregen we de bemoedigende mededeling mee :"Als het lampje morgen weer oplicht heb je een lekke band.
We hebben in het hotel aangekomen op het terras van een welverdiend en overheerlijk diner genoten en plannen gemaakt voor een bezoek aan Valence de volgende dag.
En zo reden we vanmorgen, terwijl er enkele regendruppels vielen, naar Valence. We hebben er de belangrijkste bezienswaardigheden gezien.
`s Middags hebben we aan en in het zwembad van het hotel gelegen.
Morgen gaan we de laatste ca. 400 kilometer naar Sainte Maxime afleggen.
Den Haag e.o.
Het is goed te merken dat er op beperkte schaal weer theaters en concertzalen te bezoeken zijn.
Het is wel zaak om vroegtijdig te reserveren omdat het aantal zitplaatsen sterk is gereduceerd.
En zo konden we vrijdag genieten van de film "The secret:Dare to dream".
Dit is wat er over de film te lezen is :
De regisseur van Hitch en Sweet Home Alabama bewijst met The Secret: Dare To Dream dat dromen werkelijkheid kunnen worden, als je er maar in gelooft.
De jonge weduwe Miranda Wells (Katie Holmes) worstelt zich samen met haar drie kinderen door het leven. Na een opeenstapeling van pech is een naderende orkaan de volgende uitdaging die zich
aandient. Dan botst zij -letterlijk- tegen de aantrekkelijke Bray Johnson (Josh Lucas) aan, die een helpende hand biedt. Met zijn positieve energie lijkt hij precies op het juiste moment in haar
leven te zijn gekomen. Wat zij niet weet is dat Bray een geheim met zich meedraagt dat alles kan veranderen... The Secret: Dare To Dream is geïnspireerd op het boek wereldwijde fenomeen The Secret
van Rhonda Byrne, waarvan wereldwijd meer dan 30 miljoen exemplaren zijn verkocht.
We vonden het een mooie film, die je van begin tot eind in spanning weet te houden.
Zaterdagavond was er in de oude kerk in Voorburg, in het teken van het Huygens festival, een concert uitgevoerd door het Barok Ensemble Concerto Valiante. Er werden stukken ten gehore gebracht van
diverse componisten.
Naast o.a. van Vivaldi, Bach, Händel en Boccherini werden er ook stukken van Piazzolla en Morricone gespeeld. Een hoofdrol was weggelegd voor de countertenor Erjan van der Velde.
In de Nieuwe Kerk aan het Spui in Den Haag was zondag in het kader van het Gnawa Festival een optreden van Cafe Marrakesh/Nouba Flamenco. Een mix van Noord Afrikaans en spaanse muziek en
dans.
De danseres liet een zeer bijzondere vorm van de flamenco dans zien.
Hieris een stukje te zien van de voorstelling, excuses voor de slechte kwaliteit van de video.
