Vrijdag 14 februari 2020

De stem van Vincent Smit klonk hedenmorgen om 06.15 uur uit de luidspreker die zich aan het hoofdeinde van ons bed bevindt. We moesten dus wel wakker worden.
Hij kondigde aan dat de eerste mensen van boord konden gaan en zich naar de gereedstaande bussen konden begeven.
Omdat ook de minister president van Cambodja daarbij aanwezig zou zijn vond hij het wel een aardig idee om met z'n allen naar dek 3 te gaan teneinde de MP zo te verwelkomen en dank te betonen.
Het zou op prijs worden gesteld als we ook de Cambodjaanse sjaal die we gisteren op ons bed aantroffen mee zouden nemen, zo konden we nog beter onze vreugde en dankbaarheid tonen.
We hebben er niet aan mee gedaan.
We hadden gepland naar de sunrise stretch te gaan, en dat hebben we dan ook gedaan.
Er zijn nog wel wat activiteiten gepland, maar er is niets bij dat ons kan bekoren, dus zijn we aan dek gaan zitten om wat te lezen en de administratie op orde te krijgen.
Er worden regelmatig aankondigingen gedaan, ik was juist gaan informeren of we misschien aan de wal konden. Dat bleek niet mogelijk, nog geen 2 minuten later werd er omgeroepen dat er de mogelijkheid was om aan de wal te gaan, er was zelfs een shuttle bus. Wat later een bericht dat men zich eerst moet laten registreren, weer een paar minuten later werd er gemeld dat ook een temperatuur controle vereist is.
En zo gaat maar door.
Er was echter ook een bericht dat mensen die om ca 16.00 zouden vertrekken nu om 12.00 uur van boord kunnen, er is een vroegere vlucht gevonden.
Het is nu 11.00 uur, en wij weten nog niets, zelfs niet wanneer we gaan vliegen.
Het is om hopeloos van te worden.

Inmiddels is het 16.30 uur. We hebben nog geen bericht dat we naar huis kunnen.
Er zijn al wel enkele honderden mensen vertrokken.
Maar het kan zo maar zijn dat we op stel en sprong moeten gaan pakken, vannacht om 2 uur werd er iemand wakker gemaakt die om 05.00 uur konden vertrekken .