Picton, woensdag 6 maart 2019

In Picton lagen we gelukkig weer aan een kade afgemeerd. Er was weliswaar geen echte terminal maar we waren snel bij de bus die ons naar onze eerste bestemming, een Maori gemeenschap, zou brengen. De rit er heen was geweldig, de natuur is overweldigend. We reden door een bosrijke omgeving, een stuk langs de kust en we zagen talloze wijngaarden.

Aangekomen bij het Maori dorp werden we welkom geheten door een dame die ons in Maori taal welkom heette. Voor we het dorp mochten betreden moesten we ons die taal eigen maken. Dus kregen we in de brandende zon een portie Maori taal onderricht.

Toen we dat redelijk onder de knie hadden werden er twee heren van onze groep aangesteld als Chief. Zij moesten een soort van onderhandeling plegen met de dorpsoudste om toestemming te krijgen het dorpshuis binnen te gaan.

Terwijl we stonden te wachten wat er verder te gebeuren stond kwam er een man, slechts gehuld in een berenvel, gewapend met wat een speer leek, op ons af. Hij was over het grootste deel van zijn lichaam getatoeëerd en kwam onder het slaken van de meest ijselijke kreten op ons af. Gelukkig hield hij op gepaste afstand stil en begon op een schelp te toeteren.

Dit was het teken dat we welkom waren en dat we, nadat we onze schoenen hadden uitgetrokken, binnen mochten komen.

Er werd veel verteld over de Maori tradities, er werd gezongen en gedanst en Ingrid kreeg en greep de kans om met de schaars geklede Maori mannen op de foto te gaan.

Als afsluiting mochten we wat komen drinken en proeven van de zelfgemaakte marmelade.

Het was een prachtige ervaring en we hebben er van genoten.

Onderweg naar Picton zijn we nog gestopt bij een plaats met diverse winkels, hier zou ook wijn kunnen worden geproefd. Maar tegen de tijd dat we door hadden waar dat zou plaats vinden was het weer tijd om in de bus te stappen.